خدايا‎!
دل را به ظهور عشق ، چراغان كن و جان را به حضور محبوب ، نور‎ ‎باران .

گرفته تر ز خزان دلم خزاني نيست
ستاره بارتر از چشمم آسماني نيست
به حجم تنگدلي هاي آفتابي من
مدار حوصله هيچ کهکشاني نيست
سزاي پاکي ات اي اشک، آستيني نيست
به سر بلندي ات اي عشق، آستاني نيست
مرا که شانه ام از حمل آفتاب خم است
بجز پناه دو دست تو سايباني نيست
به سوگواري اين چشم هاي سرگردان
به غير چشم سياه تو نوحه خواني نيست
به غير تسليت چشم هاي دلسوزت
مرا نياز تسلي به همزباني نيست